..Velhasılı , izbenin karanlığının kendi umut ışığını buram buram sömürdüğünü yeni farketmemişti. Gücü yoktu velakin, ha gayret heveslendiğinde bacaklarına sarılan dikenli tellerin bir zamanlar kendi isteğiyle çiğnediği özgüveni olduğunun farkında olacak kadar da hakimdi halen hayatına..

Öyle ya..Kendisiyle "Takdir-i ilahi miydi onu bu hayattan böylesine koparan güç" kavgasını edeli çok olmuştu. Galip başından belliydi ona göre; O herşeyin müsebbibiydi. Hayatta başına gelen her olayın,yaşadığı her saniyenin kendi isteği doğrultusunda gerçekleştiğini düşünürdü.

Severdi düşünmeyi..Neden sonra farketti artık izbesinde yalnız olmadığını. Beyninde yaşadığı,kalbinden geçirdiği her bir saniyeye,kendi yarattığı "kendinin" muhalif tavrını sezdi o an. Ürperdi,ürktü biraz da. Konuyu değiştirmeye çalıştı kendince.Bir sigara yaktı,halbuki halen daha inceden dumanı tütüyordu küllükte 3 dakika önce yaktığının.

Doyumsuzluğunun ,herşeyi elde ettiği düşüncesiyle çarpışmasından doğmuştu bu gönüllü sürgün hayatı. Hayatının "big bang"iydi yaşadığı,yeni bir dünya yaratmak istemişti kendine mütevazi olmak nedir bilmeden. Gururuna şamarı vuran reddedilmiş olması değildi. Yüzünü avuçladı,dağınık saçlarının arasında gezdirdi parmaklarını. Pakedin boş olduğunu eline aldığında farketti. Dalgınlığı O'nun yüzündendi.

"Aşk"tı sebebi..Hiç yaşamadığı...